กระต่ายสามารถร้องเพลงให้แม่ของมันในเมืองฮึงนัม เกาหลีเหนือได้อย่างไร
กาลครั้งหนึ่งในเมืองเล็กๆ ฮึงนัม ในเกาหลีเหนือ มีกระต่ายตัวหนึ่งชื่อนูน่าอาศัยอยู่ นูน่าไม่ใช่กระต่ายธรรมดา เขามีความฝันอันประเมินค่าไม่ได้ นั่นคือการร้องเพลงให้กับแม่ของเขา ซึ่งคอยสนับสนุนให้เขาแสดงอารมณ์ออกมาอยู่เสมอ และไม่เคยยอมแพ้ต่อความฝันของเขา
นูน่าอาศัยอยู่ในโพรงอันเงียบสงบริมป่าทึบ ที่ซึ่งสีสันอันสดใสของดอกไม้และความอ่อนโยนของสายลมยามเช้าทำให้เธอหลงใหล แต่ลึกๆ ในใจของเขา มีความโศกเศร้าเล็กน้อยยังคงอยู่ แม่ของเธอซึ่งเป็นกระต่ายที่ฉลาดและเอาใจใส่ มักจะเหนื่อยล้าหลังจากใช้เวลาทั้งวันหาอาหารและดูแลนูน่าและน้องชายของเธอ ทุกเย็นเมื่อพระอาทิตย์ตกดินและท้องฟ้าสว่างไสวด้วยสีชมพูและสีส้ม นูน่าจะนั่งข้างแม่และถามตัวเองด้วยคำถามที่หลอกหลอนเขาว่า “ฉันจะแสดงให้เธอเห็นว่าฉันรักมันมากแค่ไหน? -
วันหนึ่ง ขณะสำรวจป่า เขาได้ค้นพบหนังสือเก่าที่ถูกทิ้งร้าง ซึ่งครึ่งหนึ่งถูกฝังอยู่ในดิน ฝาครอบนั้นขาดๆ หายๆ แต่เมื่อเขาเปิดออก เขารู้สึกถึงคลื่นแห่งความตื่นเต้นที่ปกคลุมตัวเขา หนังสือเล่มนี้เต็มไปด้วยเนื้อเพลงและท่วงทำนองอันน่าหลงใหล คำพูดดังกล่าวดังก้องอยู่ในตัวเขา เหมือนกับคำสัญญาแห่งความยินดีที่จะมาถึง “ทำไมไม่ร้องเพลงให้แม่ล่ะ” » เขาคิด
ด้วยความหวังว่าจะได้เรียนร้องเพลง นูน่าจึงฝึกฝนทุกวันเป็นเวลาหลายสัปดาห์ เขาประสบกับช่วงเวลาแห่งความสงสัย แต่ความคิดถึงแม่ที่ยิ้มแย้มของเขาทำให้เขามีความเพียรพยายาม เขาฝึกซ้อมภายใต้แสงจันทร์ และก้าวเข้าไปในทุ่งอย่างกล้าๆ กลัวๆ เผื่อมีใครได้ยินเขา ดวงดาวซึ่งเป็นพยานถึงความพยายามของเขา ดูเหมือนจะเปล่งประกายมากขึ้นในคืนการซ้อม
ในที่สุดวันที่รอคอยมานานก็มาถึง มันเป็นวันก่อนวันเกิดแม่ของเขา นูน่าจึงตัดสินใจจัดงานเซอร์ไพรส์เล็กๆ น้อยๆ พระองค์ทรงเชิญบรรดาสัตว์ในป่า ทั้งนก กระรอก และแม้กระทั่งนกกระสาแก่ๆ จากลำธารใกล้ๆ พวกเขาร่วมกันจัดฉากในพื้นที่โล่ง ตกแต่งต้นไม้ด้วยดอกไม้ป่าและใบไม้ที่สดใส ทำให้เกิดบรรยากาศที่น่าอัศจรรย์
ตกกลางคืน และนูน่าสวมชุดกลีบดอกเล็กๆ ที่ดีที่สุดของเขา สูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อแม่ของเขามาถึง แสงของหิ่งห้อยก็ส่องสว่างไปตามทาง และความเงียบก็ปกคลุมรอบตัวเขา หัวใจของเขาเต้นรัวเขาเริ่มร้องเพลง
เสียงของเขานุ่มนวลราวกับเสียงกระซิบของสายลมและบริสุทธิ์ราวกับคริสตัลแห่งแม่น้ำดังขึ้นในอากาศ ทุกบันทึก ทุกถ้อยคำเป็นการแสดงความอาลัยต่อแม่ของเขา เป็นการแสดงถึงความรักและความกตัญญู สัตว์ทั้งหลายฟังด้วยลมหายใจอันอ่อนล้า ทึ่งกับความงดงามของท่วงทำนองที่ดูเหมือนจะบอกเล่าเรื่องราวชีวิต การต่อสู้ดิ้นรน และความสุข แม่ของนูน่าเข้าใจดีว่ากระต่ายตัวน้อยของเธอหวงแหนช่วงเวลาที่ได้ใช้เวลาร่วมกันทั้งน้ำตา ในตอนท้ายของเพลง เสียงปรบมือก็ดังขึ้น และเสียงร้องชื่นชมจากเพื่อนๆ ก็ดังก้องไปทั่ว นูน่าขยับเข้าไปหาแม่และกอดเธออย่างอ่อนโยน
มันเป็นช่วงเวลาที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจของพวกเขาตลอดไป กระต่ายร้องเพลงให้แม่ของมันในเมืองฮึงนัม พิสูจน์ว่าความรักสามารถก้าวข้ามอุปสรรคทั้งหมดได้ และความฝันนั้น แม้แต่ความฝันที่เล็กที่สุดก็สามารถเป็นจริงได้เมื่อคุณเชื่อในสิ่งนั้นอย่างจริงใจ
ความคิดเห็น